Neron

Od 54 cesarz rzymski. Neron był synem Agrypiny Młodszej i Gnejusza Domicjusza Ahenobarba. W 50 roku został adoptowany przez casarza Klaudiusza. po śmierci Klaudiusza objął władzę z pominięciem jego syna Brytanika, który w 55 roku z inspiracji Agrypiny został otruty. Poczatkowo rządził przy pomocy matki oraz sprawnych administratorów, prowadząc politykę przyjazną senatowi. Chęć usamodzielnienia się i specyficzne poglądy na pozycję cesarza doprowadziły do konfliktu Nerona z matką, zakończonego zamordowaniem jej w 59 roku. Z inspiracji Nerona dokonano również zabójstwa prefekta pretorianów Burrusa, a także Oktawii, będącej przeszkodą w małżeństwie Nerona z Poppeą. W roku 62 Neron odsunął Senekę, a pozbawiony jego dozoru zaczął postępować zgodnie z własnymi zachciankami, ujawniając tendencje absolutystyczne. Rozrzutność jego otoczenia, zwiększone wydatki wojenne oraz uległość nowego prefekta prterianów Tygellinusa, doprowadziły do pogorszenia się stanu gospodarki państwa. Wznowienie procesów o obrazę majestatu w 62 roku oraz wyroki śmierci i konfiskaty majątków czyniły Nerona coraz mniej popularnym, zwłaszcza wśród arystokracji i senatu. W 64 roku po wielkim pożarze Rzymu wszczął pierwsze prześladowania chrześcijan, których wcześniej obarczył winą za podpalenie miasta. Wobec narastającej opozycji w senacie, zastosował krwawe represje, które dosięgły ludzi z dawnego otoczenia cesarza m.in. śmierć Seneki i Lukana, a później Petroniusza. W 66 roku w Judei wybuchło powstanie, a w 68 roku na wieść o buncie Galby przeciwko Neronowi wystapił senat oraz pretorianie z Tygellinusem. Opuszczony przez swoich Neron popełnił samobójstwo.