Plemiona koczowniczo-pasterskie pochodzenia irańskiego, spokrewnione ze Scytami, które emigrując w VI-IV wieku p.n.e. z Azji Centralnej, poprzez południowy Ural, stopniowo zasiedliły tereny między Donem a Morzem Aralskim. W VI wieku p.n.e. Sarmaci przekroczyli Don, wybierając Scytów i docierając w końcu I wieku p.n.e. do Dunaju, gdzie weszli w kontakt z imperium rzymskim. W II-III wieku n.e. prowadzili wojny z Rzymem, najeżdżając m.in. na Dację i regiony dolnego Dunaju. Pod naporem Gotów, Słowian i Hunów, część Sarmatów przeniosła się na teren prowincji naddunajskiej, uznając zwierzchnictwo Rzymu. Część powędrowała wraz z Germanami do Hiszpanii i Afryki Północnej. pozostali osiedlili się w Kaukazu i ulegli asymulacji. Podstawą gospodarki Sarmatów była hodowla bydła, pasterstwo i wyprawy łupieżcze. Istotne miejsce w Społeczności Sarmatów zajmowały kobiety władające bronią na równi z mężczyznami. W późniejszych wiekach nazwę Sarmaci rozciagnieto na inne ludy. Mianem Sarmacja okreslano od I wieku n.e. obszary na północ od Dacji, Morza Czarnego i Kaukazu.
Darmowy hosting zapewnia PRV.PL