Był wodzem rzymskim, stronnikiem Cezara i jego podwładnym w Galii oraz podczas wojny domowej z Pompejuszem Wielkim w 49-48 p.n.e. W 44 p.n.e. po śmierci Cezara, Antoniusz został pokonany w 43 p.n.e. pod Mutiną przez wojska senatu i wraz z Oktawianem Augustem i Lepidusem związał II triumwirat. Antoniusz zwyciężył zabójców Cezara pod Filippi w 42 p.n.e. i, w wyniku podziału władzy otrzymał prowincje wschodnie tj. Azja Mniejsza, w których przebywał do 40 p.n.e. Po odnowieniu triumwiatu w 37 p.n.e., wrócił na Wschód i odesłał do Rzymu swą żonę Oktawię i siostrę Oktawiana, a sam poślubił Kleopatrę VII, która była królową Egiptu, co spowodowało wojnę z Rzymem. Podczas wojny z Rzymem w 31 p.n.e. Antoniusz poniósł klęskę w bitwie pod Akcjum. Później uciekł wraz z Kleopatrą do Egiptu i popełnił samobójstwo w Aleksandrii.
