Brytania

Rzymska nazwa dwu największych Wysp Bryt, zamieszkanych przez plemiona celtyckie głównie Brtów, używana najczęściej w odniesieniu do większej wyspy. Pod koniec IV wieku p.n.e. jako pierwszy do Brytanii dotarł żeglarz grecki Pyteasz z Massalii. W 55 i 54 roku p.n.e. na Brytanii wylądował Cezar, lecz nie udało mu sie podbić wyspy. Podbój Brytanii zapoczątkowali w 43 n.e. Rzymianie, za panowania cesarza Klaudiusza. W 60-62 n.e. za panowania Nerona stłumili powstanie plemienia Icenów pod przywództwem królowej Boudikki. Do 70 n.e. podbili dzisiejszą Anglię. W latach 77-84 n.e. namiestnikiem Brytanii był Agrykola, który do 80 n.e. opanował obecną Walię a 81 n.e. południową Szkocję. W 84 n.e. Brytania stała się ostatecznie prowincją rzymską. W latach 122-128 n.e. zbudowano umocnienia tzw "Wał Hadraiana", na granicy Anglii i Szkocji. Romanizacja Brytanii postępowała powoli, obejmując główne miasta. Utrzymały się języki i kulty celtyckie, w wielu dziedzinach życia doszło do połączenia elementów celtyckich i rzymskich. W latach 407-410 n.e., wskutek rosnącego zagrożenia ze strony Irów od zachodu i Piktów od północy. Brytania została opuszczona przez ostatnie legiony rzymskie potrzebne do obrony Galli, pozostawała jednak długo pod wpływem kultury Rzymu.