Był rzymskim mężem stanu, mówcą, filozofem i teorykiem wymowy, pochodzącym z bogatego rodu ekwitów z Arpinum. Studiował w Rzymie u sławnych prawników Mucjuszów, zapoznał się też z platonizmem, epikureizmem i stoicyzmem. W latach 79-77 p.n.e. podróżował, uzupełniając swoje wykształcenie m.in. uczył się retoryki u Apolloniosa Molona na Rodos, kształcił się także w Atenach. W 81 p.n.e. został obrońcą sądowym. Roku 75 p.n.e. objął urząd kwestora na Sycylii, rozpoczynając karierę polityczną jako homo novus tzn. człowiek nowy, czyli pierwszy w swoim rodzie. W roku 69 p.n.e. był edylem kurulnym, 66 p.n.e. pretorem, 63 p.n.e. konsulem. Wykrył i stłumił sprzysiężenie Katyliny, doprowadzając do wykonania uchwały senatu skazującej na śmierć kilku jego uczestników. Ustawa była niezgodna z prawem, ponieważ do skazania na śmierć obywatela rzymskiego konieczny był wyrok sądowy. Z tego powodu na wniosek Publiusza Klodiusza w 59 p.n.e. został wygnany do Tessalonik w Grecji. Po powrocie do Rzymu w 57 p.n.e. podjął dalszą działalność polityczną. W 53 p.n.e. był augurem, a w latach 51-50 p.n.e. prokonsulem Cylicji w Azji Mniejszej. Podczas wojny domowej poparł Pompejusza Wielkiego. Jednak po jego klęsce pod Farsalos w 48 p.n.e. został ułaskawiony przez Cezara, po którego śmierci stanął po stronie Oktawiana, występując ostro przeciwko Antoniuszowi. W wyniku zawarcia II triumwiatu Antoniusz zażądał śmierci Cycerona. Jego nazwisko znalazło się proskrypcyjnej i w 43 p.n.e. został zamordowany w swojej willi w Formianum.
Darmowy hosting zapewnia PRV.PL